من معترضم

سلام علیکم

امروز ۲۲ بهمن ۱۴۰۱ هست ،جشن تولد انقلاب! و من  برخلاف میل هرساله اکنون  تصمیم گرفته ام به نشانِ اعتراض در این جشن تولد شرکت نکنم !

و من با کوله باری از مشکلات رنگارنگ و حس و حال عصبی از اینکه مسؤلین انقلاب به انتقادات توجه نمی‌کنند به حرف دلسوزان گوش نمی‌دهند.

نمی دونم از کجا شروع کنم؟

از کجا بنویسم؟

از کجا بگویم؟

به حدی دلم از غم و غصه و مشکلات،بی مهری ها،بی محبتی ها، بی توجهی ها سنگینی می کند که نمیدونم باید از کجا آغاز کنم و از چه نقطه ای عُقده دل بگشایم

در مدت این سالیان خون به دلم رفت اما به خاطر رعایت خیلی از مسائل موجود ، سکوت کردم و درون خودم ریختم و چیزی نگفتم و سکوت کردم و سوکت کردم ولی هرچقدر سکوت کردم باعث گستاخی دوست و دشمن شد و هر دو از سکوت های سود بردند

در چند ماه اخیر و حوادث پس از مرگ خانم مهسا امینی ، خیلی از مخاطبین سایت بچه شیعه و دوستان خواستار موضع گیری بودند که اینجانب از آنجایی که تجربه قریب به 14 سال فعالیت خبری و رسانه ای و با پشت سر گذاشتن سه اعتراض بزرگ ( سال 88 و دی 96 و آبان 98) و در دو اعتراض بزرگ (دی 96 و آبان98 ) موضوع گیری به سود نظام و حکومت داشتم در اعتراضات اخیر(مهر آبان آذر1401 ) فضا به شدت غبارآلود بود و هست و ترجیح دادم تا زمانی که فضای مه آلود از بین نرود سکوت کنم و از طرفی هم طی این سالیان هر چقدر صحبت کردم،راه کار، و راه حل، ارائه دادم آن افرادی که می بایست گوش دهند اهمیتی ندادن و همین موضوع باعث دلسردی ام شده است و به این نتیجه رسیده ام ، وقتی که نمی توان وضعیتی را تغییر داد و هیچ اختیاری برای تغییر وضعیت کنونی نیست پس چرا خود را دچار تألمات روحی و فکری کنم ؟ چرا آرامش جسمی و روحی خود را متزلزل کنم برای موضوعی که هیچ اختیاری برای تغییر وضعیت و اصلاح آن ندارم

بنده نیز به شما خوانندگان این مطلب و مخاطبان،توصیه میکنم وقتی که قرار نیست و نمی توانید وضعیتی را تغییر دهید پس چرا خود را آزرده کنید؟

متاسفانه در حکومت جمهوری اسلامی 4 مرحله و 4 فاز جهت محارب سازی وجود دارد که به ترتیب به صورت مختصر در این مطلب به آن می پردازم.

مرحله اول یا فاز نخست : منتقد

منتقد به کسی گفته می شود که نسبت به بخشی یا کلی از مسائل و موضوعات رایج کشور و وضع موجود انتقاد دارد که همواره سعی در مطرح نمودن آن موضوع در جامعه به هر نحوی البته در چارچوب ادب و احترام و اخلاق دارد که متاسفانه مسئولین ذیربط با بی توجهی و بی اهمیتی خود نسبت به انتقادات مطرح شده،فرد منتقد را به سمت فاز و مرحله دوم هُول و سوق می دهند ولی اگر در کشور طی سالیان اخیر از ورود افراد منتقد به فاز و مرحله دوم جلوگیری به عمل می آمد امروزه اوضاع سیاسی کشور و حکومت تا حدودی بهتر بود.

مرحله دوم یا فاز 2 : معترض سازی از یک منتقد!

معترض همان منتقد قبلی بوده که با بی اهمیتی و بی توجهی مسئولین دولتی و حکومتی نسبت به انتقادات مطرح شده مواجه گشته و دامنه انتقادات خود را وسیع تر کرده و مقداری تندتر و عصبی تر شده و دیگر انتقاد نمی کند بلکه نسبت به وقایع و موضوعات سیاسی و اقتصادی،اجتماعی،فرهنگی و…. کشور اعتراض دارد که این اعتراض را به صورت مدنی و یا شیوه های دیگر مطرح می نماید و امید دارد که صدای اعتراضش شنیده شود و به آن ترتیب اثر داده شود ولی متاسفانه همانند مرحله نخست،هیچ گوش شنوایی و هیچ فرد و افراد و اشخاص دارای مسئولیت جهت شنیدن صدای اعتراض یک یا چند معترض پیدا نمی شود و یا اگر هم برای دلخوشی فرد یا افرادی که در مرحله دوم محارب سازی یعنی معترض حضور دارند،اقدام به شنیدن اعتراض می کنند اما ترتیب اثری به اعتراض آنها نمی دهند و همین امر جرقه آغاز ورود معترضین به مرحله بعدی می شود که معترض همچنان دلسرد و نا امید از اصلاح رفتار و قوانینی که بدون در نظر گرفتن منفعت عام هست می شود و تصمیم می گیرد که دامنه انتقادات و اعتراضات را وسیع تر نماید .لازم به ذکر هست که فرد و یا افرادی که در مرحله دوم یعنی معترض هستند همواره اعتراضات خود را از مجاری مسالمت آمیز و مدنی مطرح می نمایند ولی در بین آنان نیز افرادی هنجارشکن حضور دارند که رفتار و گفتار مسئولین دولتی و حاکمیتی بر روی آنها تاثیر سوء گذاشته و آنان را عصبی و جری تر کرده و گاها اعتراض را تندتر بیان می نمایند.

مرحله یا فاز سوم 3 : معاند ( مرحله ای نسبتا خطرناک )

این مرحله مقداری خطرناک تر از دو مرحله قبلی هست زیرا که فرد و افرادی که از فاز نخست و دوم دلسرد و نا امید گشته وارد این فاز شده و در اینجا دیگر از قدرت عقلانی خود استفاده صد در صدی نمی کنند و صدالبته که به آنان حق می دهم زیرا که اگر در مرحله دوم به اعتراضشان توجه می شود مانع ورود این قشر به فاز معاند سازی می شود

این فاز همانطور که از نامش پیداست فرد و افرادی که به آن ورود کرده اند با هر آنچه که قبلا به آن انتقاد و اعتراض داشته اند عناد دارند یعنی اینکه از چهره مسئولین دولتی و حکومتی و رفتارهای آنان و قوانینی که توسط آنان ایجاد و وضع می شود مخالف و به تعبیر عامیانه بدشان می آید و تصمیم به مخالفت علنی با آنان می گیرند بر فرض مثال فردی نسبت به یک اقدام  غلط یکی از مسئولین انتقاد و اعتراض داشته و به آن ترتیپ اثر داده نشده اکنون به مخالفت با کل سیستم برمی خیزد و به زمین و زمان بد بیراه و ناسزا می گوید و مقداری اقداماتش رادیکال تر می شود و دیگر همچون فاز قبلی اعتراض خود را مدنی و مسالمت آمیز دنبال نمی کند بلکه در صدد اقدامات خشن تری است که در این فاز حکومت نیز حق دفاع از خود را در برابر این اقدامات رادیکال محفوظ می داند و معتقدم خیلی راحت می شد از ورود افراد منتقد و معترض به معاند شدن جلوگیری کرد اما متاسفانه آنهایی که می توانستن اقداماتی را انجام دهند و مانع از  معاند شدن شوند اما اینکار را نکرده و باعث معاندسازی برای حکومت شدند و برخی اوقات که به گذشته فکر می کنیم می بینیم تمام قضایا،گویا که خودخواسته بوده یعنی افراد منتسب دولتی و حکومتی خواسته اند برای حکومت معاند بسازند!

مرحله آخر : فاز محارب ( مرحله ای تماما خطرناک که منجر به نابودی طرفین خواهد شد )

مرحله محارب سازی که یک فرد عادی که از منتقد بودن به این مرحله رسیده و اقدامات سراسر رادیکال و خشن دارد و حتی حاضر هست جان خویش را و جان دیگران را به خطر بی اندازد و این مرحله نابودی فرد و افراد و حتی ممکن هست حکومت را در پی داشته باشد.

این مرحله زنگ خطری برای تمام اقشار آن جامعه می باشد و فرد محارب به کسی گفته می شود که نسبت به ادیان و مذاهب،نسبت به افراد و اشخاص و احزاب سیاسی ،نسبت به دستورات دینی و اللهی ،نسبت به قوانین کشوری دچار تنفر شده و تصمیم به جنگ با تمام ارکان اللهی و قوانین کشوری و مسئولین آن حکومت می گیرد و دست به سلاح گرم و سرد می برد و اقدامات صد در صد خشونت آمیز و بسیار رادیکال دارد که ممکن است جان های بی گناهی به واسطه اقدامات خرابکارانه این فرد و افراد ، گرفته شود و در صورتی که توسط نیروهای نظامی و انتظامی افراد این گروه یعنی محارب دستگیر شود ،محکمه قضایی رأی و حکم بر اعدام وی خواهند داد و یا نیروهای نظامی و انتظامی می توانند در همان مکان در صورتی که به سمت آنها تیراندازی شود فرد و افرادی که علیه دین و مقدسات و مسلمین آتش گشوده اند آنها را به هلاکت برسانند.

اکنون اینجانب (مدیر و مسئول پایگاه فرهنگی مذهبی بچه شیعه ) فعلا در فاز و مرحله دوم یعنی معترض قرار دارم و انشاءالله که عاقبتم ختم به خیر شود

14 سال از بهترین و ناب ترین روزهای نوجوانی و جوانی ام را با فرمان رهبرم آقاسیدعلی خامنه‌ای  پای کار حکومت جمهوری اسلامی ایران و دفاع از مواضع و آرمانهای آن بوده ام

سال 1388 در اُوج فتنه 88 وقتیکه رهبری در نماز جمعه ندای أین العمار سر دادند و احساس کردم که تنها شدند و بعد از آن از واژه ای جامع و کامل به نام جنگ نرم استفاده کردند و مقلدین و دوستان خود را به حضور در این جبهه برای مقابله و دفع تهاجمات نرم فراخواندند اینجانب نیز به تبعیت از ایشان و در لبیک به فرمان ایشان اقدام به تأسیس سایت بچه شیعه در جهت تحقق منویات رهبری و همچنین ترویج فرهنگ ناب و غنی شیعه و اهل بیت علیهم السلام نمودم که از همان بدو تاسیس تا هم اکنون که این مطلب را می نویسم ریالی دستمزد،اُجرت،بودجه و پول از هیچ یک از سازمان ها و نهاد های دولتی و حکومتی دریافت نکرده ام و هیچ مزایایی از جمله (استخدام در ادارات و سازمان های دولتی و حاکمیتی، وام های بدون بهره و یا کم بهره بانکی ، معرفی جهت تسهیلات دولتی و حاکمیتی،سکونت در منازل دولتی و حاکمیتی،تسهیلات خرید خودرو،و………) شامل حال اینجانب و دوستانی که در این سالیان با بنده همراه بوده اند نشده است و تمام هزینه های تعمیر و نگهداری سایت و تمدید دامنه،تمدید قرارداد اجاره فضای میزبانی و سِروِر server  و برنامه ها و پروژه های فرهنگی،تهیه گزارشات تصویری و ویدیویی از مراسمات مذهبی هیئات،گزارشات تصویری مراسمات تشییع پیکر شهدا،تهیه و طراحی و ساخت نرم افزارهای مذهبی و….. از هزینه های شخصی خود و دوستان بوده است.

قریب به 14 سال هست که نه مورد ترغیب و تشویق قرار گرفته ام نه مراسمی در جهت تقدیر از مجاهدت های فرهنگی برایم برگزار شده است و حتی طی این سالیان هیچ یک از رسانه های مکتوب و دیجیتال و مطبوعات نیز از اقدامات من و دوستانم در همین سایت گزارش و مصاحبه ای ترتیب داده نشد و یک نفر نیامد بپرسد مشکلات کاری شما چیست ؟به چه ابزاری برای جنگیدن در مقابل دشمنان نیاز دارید ؟ حتی هزینه حجم اینترنت را خودمان از هزینه شخصی پرداخت کرده ایم

خلاصه که طی ۱۴ سال فعالیت هیچ کسی به ما یک تخم مرغ هم هدیه نداد

اکنون پس از 14 سال حضور در جبهه جنگ نرم و مجروح شدن در این جبهه که بارها مورد اصابت ترکش خمپاره های فرهنگی قرارگرفته ام و بارها کم آوردم و هیچ کسی نبود مرهمی بر زخم ها و جراحاتم بگذارد و زخم هایم التیام یابد و همیشه در تنهایی خود صبور بوده و به روزهای پیروزی علیه دشمنان نامرد شیعه فکر کرده ام.

فقط خدا می داند که ترکش خمپاره های فرهنگی جنگ نرم با روح و روان و ذهن ما رزمندگان رسانه ای چه کرده است در ظاهر به مانند خانه ای لوکس و مجلل هستیم اما در باطن همچون مخروبه ای بیش نیستیم. در این سالیان شک و تردید های متعدد،خبرهای منفی و ناگوار،اخبار اختلاس های نجومی،خبرهایی که اجازه انتشار آن را نداشتیم و فقط درون خودمان با آن سوختیم و حرص خوردیم و خون به جگرمان رفت

جوانی خود را خرج دفاع از اهل بیت علیهم‌السلام و نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران و رهبر معظم انقلاب در عرصه های گوناگون نبرد و جبهه های جنگ فرهنگی نمودم

اکنون در سن ۳۵ سالگی که دیگر نمیتوان لقب و نام جوان بر این سن گذاشت زیرا که افرادی که در این سن حضور دارند میانسال نامیده میشوند و بنده نیز از این قضیه مستثنی نیستم و می بایست همانند دیگر افراد جامعه ازدواج کرده باشم و دارای دو سه فرزند می بودم اما متاسفانه در این سن در اوج نا امیدی از اصلاح و تغییرات قرار دارم

متاسفانه درسن ۳۵ سالگی نه ازدواج کرده ام نه همسری دارم نه فرزندی دارم نه اموال دنیوی برای خود جمع کرده و نه خانه و زندگی دارم و حتی یک شغل مناسب نیز ندارم و از طریق شغل های کاذب و گذرا همانند( بساط گستری و دوره گردی ) و جا به جایی کالا و مسافر از طریق موتورسیکلت و فعالیت در ناوگان دو شرکت (اسنپ باکس و تپسی) و نصب دوربین های مداربسته جهت پرداخت اجاره ماهیانه منزل استیجاری و همچنین  تهیه هزینه اجاره سِرور server که سایت بچه شیعه بر روی آن میزبانی می‌شود  اقدام به امرار معاش می نمایم.

همانطور که در ابتدای این مطلب عرض کردم،امروز با خود قرار گذاشتم به نشانِ اعتراض در مراسم جشن تولد انقلاب شرکت نکنم و همین کار را خواهم کرد.

این همه سال حمایت کردم نتیجه اش این شدهِ که الان دچارش شده ام

دلمرده ،خسته و تنها

یاعلی